Focus op Israël | Stichting Chai

Focus (concentreer) op Israël

Israël, je kunt er niet omheen

De geschiedenis van Israël staat dus niet op zichzelf, maar heeft een belangrijke voorbeeldfunctie voor ons dagelijks leven.

Zo zijn er eigenlijk twee belangrijke verbindingen tussen God en Israël: Zijn liefde en de eed die Hij aan hun vaderen gezworen heeft.

Het onderwerp ligt erg gevoelig en daarbij spelen de politieke situatie en het beladen verleden (met als dieptepunt de Holocaust) een belangrijke rol.
Zou dat niet juist een reden zijn om er eens goed over na te denken?

Er is ook nogal wat verschil van mening over de vraag hoe onze houding ten opzichte van Israël behoort te zijn.

Als we spreken over het ‘hebben van liefde voor Israël’, wat bedoelen we daar dan eigenlijk mee? Bedoelen we met ‘Israël’ het land Israël of het volk Israël of bedoelen we beide?

Worden we geleid door positieve of negatieve emoties of is G’d Zelf de bron van onze liefde voor het Joodse volk.

Het antisemitisme neemt onrustbarend toe. Israël is in een isolement terecht gekomen en wordt door iedereen veroordeeld en zelfs gehaat.

Recente geschiedenis
In 1870-1871 vond de Duits-Franse oorlog: plaats. Na die oorlog werd de Joodse kapitein Dreyfus (1859-1935) van verraad beschuldigd. Uiteindelijk werd hij echter vrijgesproken, maar door alle commotie kwam bij de Joden het idee op van een Joodse Natie. Dit streven om een Joodse staat te stichten werd Zionisme genoemd. Vóór de Frans-Duitse oorlog was er al een zionistisch streven. In 1862 was er namelijk al een boek verschenen van een zekere Mozes Hesz getiteld ‘ Rome en Jeruzalem’. Het zionisme werd echter sterk voorgestaan door Herzl die tegenwoordig was bij de behandeling van de Dreyfus-zaak. Hij schreef o.a. een boek getiteld ‘De Joodsche Staat’ (1896). Herzl dacht daarbij niet per se aan een staat in het land Kanaän.

In 1914-1918 vond de 1e Wereldoorlog plaats . Een belangrijk gevolg van die oorlog was dat het land Palestina of Kanaän in principe vrij kwam voor het volk Israël want de Turkse heerschappij over dat land was na die oorlog voorbij. Palestina werd een mandaatgebied van Engeland. Dat betekende nog niet de oprichting van een Joodse staat, want daar waren nog allerlei verhinderingen voor, bovendien waren de Joden in het algemeen gesproken er nog niet klaar voor.

In 1940-1945 vond de 2e Wereldoorlog plaats. Het gevolg van de holocaust in Duitsland en het antisemitisme in diverse landen maakte -zoals iemand het eens heeft uitgedrukt -het volk vrij voor het land.

Kort daarop werd de staat Israël opgericht, namelijk in 1948. Vervolgens zijn er allerlei ontwikkelingen geweest zoals de oorlog met de Arabieren; de zesdaagse oorlog; de Jom Kipoeroorlog. Ondanks oorlog en oorlogsdreiging nam de bevolking in het land heel sterk toe.

De situatie na zesdaagse oorlog 1967 en de Jom Kipoeroorlog 1973

De Zesdaagse Oorlog (ook: Juni-oorlog) Hebreeuws: מלחמת ששת הימים, milchemet sheshet ha-jamim) was een oorlog die tussen 5 en 10 juni 1967 werd uitgevochten tussen Israël en zijn Arabische buurlanden Egypte, Jordanië en Syrië. De term “Zesdaagse Oorlog” is kort na de gebeurtenissen verzonnen door Moshe Dayan in een bewuste toespeling op de zes dagen der schepping in Genesis.^[1]

Als uitkomst van de Suezcrisis van 1956, werd de Egyptische Sinaï gedemilitariseerd en de Golf van Akaba geopend voor de Israëlische scheepvaart. Vanaf 1964 deden er zich steeds ernstiger grensconflicten voor tussen Israël en Syrië. Het revolutionaire Syrische regime liet daarbij guerrilla-aanvallen uitvoeren door de PLO. In mei 1967 vreesde Syrië dat Israël wilde oprukken naar Damascus om de radicale Syrische regering ten val te brengen. De Egyptische president Gamal Abdel Nasser liet hierop zijn leger de Sinaï weer binnentrekken. Ook toen bleek dat het om een vals alarm ging, verhoogde Nasser de druk door op 22 mei de Straat van Tiran te sluiten. De Arabische wereld raakte hierop in oorlogsstemming wat de Israëlische bevolking beangstigde. Een nieuwe Israëlische regering van nationale eenheid besloot een mogelijke opbouw van een overmacht aan Arabische troepen te voorkomen door op korte termijn als eerste aan te vallen.

In de ochtend van 5 juni 1967 werd de Egyptische luchtmacht vernietigd door een Israëlische verrassingsaanval. Die dag brak een onverwachte frontale aanval in het noorden van de Sinaï door de Egyptische verdediging. Op 6 juni kreeg het Egyptische leger het bevel zich over het Suezkanaal in veiligheid te stellen waarbij het grootste deel van het zware materieel achtergelaten werd. Op 5 juni ging koning Hoessein van Jordanië niet in op een Israëlisch voorstel om neutraal te blijven. Op 7 juni werd na felle gevechten heel Jeruzalem door het Israëlische leger veroverd en verloren de Jordaniërs een tankslag in Samaria. Dezelfde dag trok het Jordaanse leger zich terug over de Jordaan en werd de Westelijke Jordaanoever bezet. De Israëlische minister van Defensie Moshe Dayan besloot om de Syrische Hoogten van Golan in te nemen voordat een wapenstilstand opgelegd door de Veiligheidsraad in werking trad. Op 9 juni werd, ondanks zware Israëlische verliezen, het noordelijk deel van de hoogvlakte veroverd. Op 10 juni gaf de Syrische regering het zuidelijk deel op om de hoofdstad Damascus te beschermen; om 18:30 (plaatselijke tijd) kwam aan alle gevechten een einde.

Het bezetten van de Gazastrook, de Sinaï, de Westelijke Jordaanoever en de Hoogten van Golan verviervoudigde het door Israël bestuurde gebied. Ondanks de vlucht van veel Palestijnen en Syriërs kwam een miljoen Arabieren onder Israëlisch bestuur. Dit legde de kiem voor volgende oorlogen en de nog voortdurende problematiek van de bezette gebieden.

Oorzaak antisemitisme.
Het hele volk draagt, door haar bestaan, de boodschap uit dat G’d bestaat en daarmee de boodschap dat je in deze wereld niet je eigen gang kunt gaan. De wereld die daar niet aan herinnerd wil worden heeft een hekel aan Israël. Dit gegeven is de diepste oorzaak van antisemitisme. Die wereld heeft niet alleen een hekel aan religieuze, Thoragetrouwe, Joden maar aan alle. Aanpassen aan de omgeving om minder opvallend te zijn werkt juist averechts. Hitler schreef in ‘Mein Kampf’ dat hij de meeste hekel had aan Joden die zich aan hun omgeving wilden aanpassen.

Israël, de Joden laten het G’ddelijke in de wereld zien. Daarmee is Israël een koninkrijk van priesters. Voor de wereld zijn ze een voorbeeld hoe er geleefd moet worden.

Kunnen we ons verenigen met het HET JOODSE DENKEN

De Kitsur Shoelchan Aruch begint met wat koning David in Psalm 16:8 schrijft “Steeds houd ik de Eeuwige voor ogen“.

Dit is de grondregel van de Thora en het principe waar alle leefregels, alle mitswot, uit voortkomen. Het is een invulling daaraan geven. De leefregels zijn een invulling van een levenshouding waarbij de Eeuwige ‘steeds voor ogen’ wordt gehouden. Wanneer iemand beseft te leven in aanwezigheid, de grote Koning, de Eeuwige, die met Zijn heerlijkheid de aarde vervuld zal hij zijn leven daar naar invullen. Dat is eigenlijk leven volgens de Thora en leven vanuit het Joods denken.

Natuurlijk is dat onlosmakelijk verbonden aan het geloven van en in de Eeuwige. Het Jodendom is ontstaan bij Avraham uit Ur. De Thora was nog ‘in de Hemel’ en nog niet gegeven. Toch was en is Avraham de stamvader van het Joodse volk. Hij was een ‘vriend’ van de Eeuwige omdat hij (in) Hem geloofde en Hem gehoorzaamde. Het doen van de geboden van de Eeuwige is onlosmakelijk verbonden met het geloof in de Eeuwige.

Wij nodigen u uit om naar aanleiding van deze 2 maandelijkse nieuwsbrief op een andere manier naar Israël te kijken.

Nadenken over ‘hoe om te gaan met Israël’.

Focus (concentreer) je daarom op Israël.

Kunnen we ons verenigen met het HET JOODSE DENKEN

De Kitsur Shoelchan Aruch begint met wat koning David in Psalm 16:8 schrijft “Steeds houd ik de Eeuwige voor ogen“.

Zionisme
De aanduiding verwijst naar de berg Sion bij Jeruzalem. Voor religieuze joden is die heilig. De aanhangers zijn de zionisten: mensen die het (exclusieve) bezit van de staat Israël in het eerdere Palestina voorstaan. De ‘titel’ geldt niet uitsluitend voor religieuze joden: er zijn ook christelijke en atheïstische, ‘ongelovige’ of ‘seculiere’ zionisten. Met ‘Eretz Israel’ wordt Groot-Israël bedoeld. Volgens sommige bronnen is dat het land Israël van vandaag, inclusief grote delen van voormalig Oost-Palestina, het huidige Jordanië.

Joodse immigratie naar Palestina en Israël
(Bevolkingsstatistieken van Palestina in de Ottomaanse en Britse periode, alsook aantallen Joodse en Arabische immigranten, emigranten en vluchtelingen, maken deel uit van felle debatten in verband met claims van beide zijden op het grondgebied. Er zijn weinig betrouwbare statistieken beschikbaar. Onderstaande schattingen zijn grotendeels ontleend aan het Israëlische Ministerie van Buitenlandse Zaken.)

Door de eeuwen heen waren kleine Joodse gemeenschappen in Palestina blijven bestaan. In de 18e en 19e eeuw arriveerden regelmatig groepjes Joden die, meestal onder leiding van een rabbijn, uit de diaspora terugkeerden naar hun heilige land, in de hoop daar een beter bestaan te vinden. De Joodse bevolking in Palestina groeide geleidelijk van 17.000 in 1844 naar circa 25.000 in 1880 (tegenover een Arabische bevolking van circa 425.000).

Rond 1882 begon een eerste grote golf van ongeveer 35.000 immigranten naar Palestina te trekken; vanaf 1904 volgde een tweede golf van zo’n 40.000 immigranten. Deze eerste zionistische immigranten werden sterk gedreven door socialistische en communistische idealen. Dit kwam tot uiting in een sterke gemeenschapszin en dit leidde tot het unieke systeem van de kibboets dat nu nog steeds wordt toegepast in de huidige staat Israël. Naar schatting bijna de helft van deze Joodse immigranten verliet het land echter weer, teleurgesteld door de moeilijke levensomstandigheden in Palestina. Tegelijkertijd waren tussen 1897 en 1914 ongeveer 1 miljoen Joden uit Europa naar de Verenigde Staten geëmigreerd.

De eerste die de aanduiding gebruikte was Nathan Birnbaum (1864-1937) in zijn in 1893 gepubliceerd boek ‘De nationale wedergeboorte van het joodse volk in zijn land’. Al sinds de diaspora keerde Joden terug naar hun oude land. Voor die eerdere terugkeer (dan vanaf circa 1880) bestaan aanduidingen als prezionisme of protozionisme.

Bedreiging
Vanaf het begin van de terugkeer van joden naar Palestina – rond 1900 – beschouwt de Arabische wereld het zionisme als een bedreiging. Men treedt het met het grootst mogelijke wantrouwen tegemoet. In 1897 richt de joodse journalist Theodor Herzl – tijdens het Eerste Zionistische Congres in Bazel – de Zionistische Wereldorganisatie op. Zelf

wordt hij de eerste president.

In de 19^e eeuw pakte Naphtali Hertz Imber, zelf burger van de Habsburgse monarchie, deze Bijbelse formuleringen op voor een gedicht, dat hij “HaTikvah”, “De Hoop”, noemde: Zolang er binnen in het hart nog Joods leven rommelt, aan de uiterste einden van het Oosten, naar voren gericht, met één oog op Zion gericht, is onze hoop niet verloren, de hoop van tweeduizend jaren: Een vrij volk te zijn, in ons eigen land, in het land Zion en in Jeruzalem!”. In het jaar 2004 werd “De Hoop” officieel tot volkslied van de staat Israël verklaard.

Toen tegen het einde van de 19^e eeuw dit duizenden jaren oude Joodse verlangen het onderwerp van concrete politieke ideeën werd, dook het begrip “Zionisme” op, als samenvatting van de praktische inspanningen van het Joodse volk om na tweeduizend jaar in de diaspora naar zijn thuisland, naar “Zion”, terug te keren.

Tussen 1918 en 1929 kwamen er circa 123.000 immigranten in Palestina aan, waarvan er 100.000 bleven. De bijna 250.000 Joden die in de jaren ’30 arriveerden waren veelal vluchtelingen uit nazi–Duitsland, Polen en de Sovjet-Unie.

Bij de uitroeping van de staat Israël woonden 650.000 Joden in het gebied. Daarna volgde een immigratiegolf uit Arabische landen waardoor de Joodse bevolking binnen enkele jaren verdubbelde. Na het aannemen van het verdelingsplan door de Verenigde Naties in 1947 en de stichting van de staat Israël in 1948 verslechterde de positie van de Joden in de Arabische wereld dramatisch. Tussen 1948 en 1950 werden zij met de Operatie Magic Carpet geëvacueerd naar Israël. Na de stichting van Israël braken pogroms uit in Libië en werd de Joodse bevolking gedwongen te emigreren. De grootste groep uit Libië kwam voor 1951 aan. De Wet op de Terugkeer uit 1950 garandeerde alle Joden ter wereld vrije toegang tot Israël.

Het religieuze (Orthodox-Joodse) zionisme.
Het religieuze (Orthodox-Joodse) zionisme leefde ook rond het begin van de 20e eeuw op, of leefde eigenlijk weer op. Het is nooit helemaal weg geweest. Altijd (sinds de intocht van het volk onder aanvoering van Jehoshua) zijn er Joden in Eretz Israël geweest. Ook door de eeuwen van de verstrooiing heen waren er Joden die zich weer in Eretz Israël gingen vestigen of onderweg gingen naar Eretz Israël. In 1141 vertrok de bekende Yehuda HaLevi (net zoals de koning van de Chazaren uit het in zijn geschreven boek ‘De Chazaren’) naar Israël. De Ramban, dat is de bekende Rabbijn Nachmanides (Moshe Ben Nachman) vestigde zich al in de 13e eeuw in Israël (nadat hij uit Spanje was verdreven) omdat hij het voor een Jood, gebaseerd op Num. 33:53, als een mitzwe (goede daad) zag om in het land Israël te gaan wonen. Verder was er Moshe Chaim Lutsato die in 1747

Naar naar Eretz Israël trok om zich daar te vestigen.
Het hedendaagse religieuze zionisme vond zijn opgang onder invloed van de eerste opperrabbijn van het hedendaagse Israël, HaRav Avraham Yitzhak HaCohen Kook. Hij werd geboren in 1865 in Griva, Rusland. In 1904 verhuisde hij naar Israël aanvankelijk als Rabbijn van Jaffa en later als opperrabbijn van Israël. Tussen haakjes: Deze HaRav Avraham Yitzhak HaCohen Kook moedigde zijn leerlingen aan om de Eeuwige te dienen uit liefde voor Hem en niet (meer, zoals dat voorheen vaak gebeurde) uit vrees (uit angst voor straf) zo leerde Rav Ishai Tzur.
De eigenlijke grondlegger van het hedendaagse religieuze zionisme was de Gaon van Vilna die al 80 jaar voor Herzl’s oproep zijn leerlingen instrueerde om in Eretz Israël te gaan wonen.

In de afgelopen tweeduizend jaar zijn geregeld (geleerde, religieuze) Joden teruggegaan naar wat in de Bijbel wordt aangeduid als hetbeloofde landgebaseerd op G’ds belofte aan Abraham.

G’d geeft deze belofte aan Abraham in het eerste boek van de Bijbel. Het land heet dan nog Kanaän.

De Joodse Diaspora.
Betekent letterlijk ‘verstrooiing’ en staat voor de periode dat het joodse volk in ballingschap of galoet in verbleef, onder meer na de verwoesting van de tempel door de Romeinen in het jaar 71 na Christus.

Joodse diaspora begint in het jaar 587 voor Christus, toen het koninkrijk van Judea werd veroverd door de Babyloniërs , die de tempel in Jeruzalem verwoest en verbannen een groot deel van de joodse bevolking naar Babylonië (nu Zuid-Irak).

Sindsdien hebben grote aantallen Joden in de diaspora geleefd, veel uitdrukken verlangen om terug te keren naar het land Israël.

De geschiedenis van de joodse dispersie heeft geleid tot de opmerkelijke diversiteit van het Joodse volk, die zich hebben gevestigd in landen als ongelijksoortige als Marokko, Cuba, Mexico en Australië. Er zijn momenteel zo’n 13,4 miljoen joden in de wereld: meer 8 miljoen in de diaspora, met de resterende meer dan 5 miljoen in Israël.

Het totaal aantal Joden in Amerika werd geschat op maximaal 6,4 miljoen. In Amerika zijn er ook aanzienlijke populaties in Canada , Argentinië en Brazilië.

De Noord-Amerikaanse joodse gemeenschap wordt geconfronteerd met demografische uitdagingen van factoren zoals de vergrijzing van de Joodse bevolking, verhoogde tarieven van gemengde huwelijken, dalende tarieven van de bekering tot het jodendom, en een relatief lage percentage kinderen van gemengde huwelijken zich te identificeren als Joods.

Argentinië en Brazilië rang zevende en negende, respectievelijk, in de wereld-jodendom lijst. Argentinië is de thuisbasis van ongeveer 200.000 Joden, vooral geconcentreerd in Buenos Aires. Het democratisch regime nu in plaats in Argentinië wordt gezien als een katalysator versnelling van het tempo van de integratie in de lokale cultuur en economie, waardoor de joodse gemeenschap om de verwoestende fysieke en emotionele trauma van de bomaanslag op de Buenos Aires Jewish Community Center 1994 te overwinnen.

De joodse gemeenschap van Brazilië, momenteel telt meer dan 100.000, is grotendeels ongestoord door de uitbraken van antisemitisme die zo destructief hun Argentijnse buren zijn geweest.

Europa
Meer dan 1,5 miljoen joden in Europa wonen – twee derde in West-Europa en een derde in Oost-Europa en de Balkanlanden. De vergrijzing van de joodse gemeenschap – wat resulteert in een groter aantal sterfgevallen dan geboorten – samen met gemengde huwelijken, vormen de belangrijkste demografische factoren uitdagende West-Europese Joden. Deze factoren worden deels gecompenseerd door immigratie, vooral uit de voormalige Sovjet-Unie . Tal van Europese Joodse gemeenschappen ook te maken met groeiende anti-semitisme.

Met het uiteenvallen van de voormalige Sovjet-Unie, Frankrijk werd de derde grootste Joodse bevolking van de wereld, geschat op meer dan 500.000. Meestal Asjkenazische (Europese afstamming) gemeenschap van Frankrijk onderging een grote demografische transformatie in de jaren 1950 en 1960, met de komst van 300.000 Joden uit Noord-Afrika. De gemeenschap is politiek georganiseerd, met een overkoepelende organisatie (CRIF – de Raad van de Franse Jodendom), evenals zionistische en jeugdbewegingen. In aanvulling op de uitdagingen van gemengde huwelijken en de vergrijzing van de gemeenschap, heeft de Franse Jodendom geleden talrijke ernstige antisemitische incidenten, waaronder bomaanslagen en vandalisme. Sterke electorale steun voor de extreem-rechtse Front National is een voortdurende bron van zorg voor de Joodse gemeenschap.

Polen en Duitsland hebben in de afgelopen jaren, kende een opleving van de joodse bewustzijn, met jonge joodse mensen toetreden tot de gemeenschap en het zoeken naar een joods onderwijs.

Het Midden-Oosten
Het is moeilijk om te speculeren over de Joodse bevolking van de Arabische landen van het Midden-Oosten. De Joodse bevolking van Iran wordt geschat op 10.800. In andere Midden-Oosten landen met oude Joodse gemeenschappen, de joodse bevolking nagenoeg verdwenen. In de jaren na de oprichting van de staat Israël in 1948, waren er 900.000 Joodse vluchtelingen uit de Arabische landen: 600.000 werden geabsorbeerd door Israël en de andere derde werden geabsorbeerd door landen in Europa en Amerika. Een recente, opmerkelijke daling deed zich in Syrië en Jemen, toen joden officieel mochten emigreren.

Afrika
Ongeveer 87.000 joden naar schatting blijven in Afrika, ongeveer 90 procent van hen woont in Zuid-Afrika . Dat de Joodse gemeenschap is opmerkelijk goed georganiseerde en samenhangende, met een breed netwerk van welzijn, onderwijs, politiek, en zionistische instellingen. Gemengde huwelijken zijn laag, steun voor Israël is sterk, en religieuze identificatie wordt steeds intensiever. De gemeenschap is echter ervaren voortgezet emigratie, als gevolg van persoonlijke onzekerheid en de vrees voor een instabiele toekomst.

De joodse gemeenschap van Ethiopië was in de afgelopen jaren in het centrum van een internationale reddingsoperatie. In 1991 de overgrote meerderheid van de Ethiopische Joden – ongeveer 20.000 mensen – werden naar Israël gebracht , de meeste van hen in een dramatische eendaagse luchtbrug operatie. Duizenden andere Ethiopiërs die beweren joodse afkomst waren achtergelaten. Historici debatteren of zij afstammelingen van bekeerlingen tot het christendom, of dat ze gewoon achtergelaten jodendom. Veel van deze Falash Mura, zoals ze worden genoemd, hebben betrekking op de Joden die naar Israël emigreerden en keren terug naar het jodendom, willen worden herenigd met hun familieleden in Israël.

Azië & Oceanië
De meerderheid van de Joden in Oceanië wonen in Australië, waar 95 procent van de regio naar schatting 104.000 joden. Australische Jodendom ontvangen trekkende versterkingen in het afgelopen decennium, met name uit Zuid-Afrika, de voormalige Sovjet-Unie, en Israël, het tegengaan van negatieve demografische patronen. De joodse gemeenschap is een levendige een en heeft een uitgebreid netwerk van joodse gemeentelijke organisaties ontwikkeld.

Kleine joodse gemeenschappen bestaan in heel Azië. In China, waar reizende joodse kooplieden eerst aankwam in de achtste eeuw, is er momenteel een Joodse bevolking van 1000, hetzelfde als Japan. Hoewel overblijfselen van de oude Chinese Joodse bevolking nog steeds te vinden, vooral in Shanghai, zijn er momenteel geen joodse gemeentelijke structuren.

De Joden van India, vooral die rond Bombay, momenteel nummer 5300. De gemeenschap bestaat uit drie verschillende groepen: Bnei Israel, die geloven zich aan de nakomelingen van de oorspronkelijke kolonisten die naar India in de tweede eeuw voor Christus kwam zijn; de Joden van Malabar, gecentreerd in Cochin, wiens voorouders kwamen in India uit Europa en het Midden-Oosten 1000 jaar geleden; en de “inwoners van Bagdad,” Irakezen die begon vestigen in India aan het eind van de 18e eeuw.

Andere kleine Aziatische Joodse gemeenschappen bestaan in Singapore (300) Thailand (200), Zuid-Korea (100) en de Filippijnen (100).

De toekomst
Alles wat gebeurde bij de Aartsvaders is een wegwijzer voor hun kinderen. Dit is waarom de Tora zijn verslagen van hun reizen en andere gebeurtenissen uitgebreid behandelt…Deze komen allemaal als een instructie voor de toekomst: want wanneer er iets gebeurt bij één van de drie Aartsvaders, kan men begrijpen wat gaat gebeuren voor zijn nakomelingen.

Het Land Israël is van de Joden door Goddelijk legaat
De Tora zelf maakt melding van het feit dat de Kanaänieten het Beloofde Land bestuurden. Toch beloofde God het aan Abraham: “Aan je nakomelingen zal ik dit land aan je geven”. God gaat zelfs een stap verder: “Aan je nakomelingen heb ik dit land gegeven.” Daarin ligt een les voor alle generaties Joden. Hoewel we ons in de Galoet (diaspora) bevinden, onder de naties die machtiger zijn dan onszelf, tast dit niet onze eigendom van het Heilige Land aan. Het Land Israël is van ons door Goddelijke legaat en geen kracht op aarde kan het van ons afpakken.

Het beloofde land;
Met het Beloofde Land wordt het oude Kanaän aangeduid dat in het Bijbelboek Genesis (Beresjiet) door God aan Abraham en zijn nakomelingen, de Israëlieten wordt beloofd.

Volgens de (Hebreeuwse) Bijbel waren de Israëlieten enige honderden jaren na Abraham in Egypte komen te verkeren waar ze na verloop van tijd door de toenmalige farao zwaar werden onderdrukt. Hierop volgde een uittocht uit Egypte naar het Beloofde Land wat zij na een periode van veertig jaar rondtrekken in de Sinaïwoestijn in fases voor een groot gedeelte veroverden.

Het bijbelse Beloofde Land, oftewel Kanaän, valt geografisch grotendeels samen met het huidige Israël plus de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever en de Golanhoogten, alsmede aangrenzende delen van Syrië en Jordanië.

Sommige onderzoekers zijn van mening dat de eerste zes boeken van de Bijbel, de Thora plus Jozua, een eenheid vormen, die dan de Hexateuch wordt genoemd. Het centrale thema in de Hexateuch is de relatie tussen Israël en het beloofde land Kanaän en de claim van Israël op dat land. De zes boeken van de Hexateuch vertellen het verhaal van het volk Israël vanaf de roeping van Abraham, en de beloften die hij daarbij kreeg, tot de vervulling van die beloften met de inname van het Kanaän. Het boek Jozua sluit de hexateuch af en laat zien hoe de belofte van het beloofde land vervuld wordt.